Kahraman TAZEOÄžLU “nefesim”

çok saçma değil mi yok olan bir şeyin beni böylesine var etmesi?
kendim bile inanamıyorum hissettiklerime,
varken bile bu kadar deÄŸildin,
gidince mi diyorum acaba arar oldum seni?
gideli yüzyıllar olmuşçasına arıyor gözlerim,
halbu ki dündü gittiğin.
sorular soruyorum, sayıklıyorum senin hayalinle…
nefes alabiliyor olmam gerçekten de senin sayende mi?
yoksa ben mi istiyorum hala yaşamayı?
vaz mı geçiyorum kendimden?
bu kadar mı hızlı unutur bir insan gülmeyi?
kendi sorularımı yanıtsız bırakır oluyorum geceleri,
yeni sorular sormaktan yorgun düşüyorum…
görüyorlar halimi,
üzülme zamanla geçer diyorlar da,
zaman ilacı mıdır ki cidden her şeyin?
kabuk tutturabilir mi bunca zamandır kapanmayan yaralarıma?
zaman dermanın olacaktır diyorlar da sormuyorlar ki ben unutmak istiyor muyum.
bilmiyorlar ya da anlayamıyorlar beni,
sen derdim değilsin ki çareler edineyim.
dert dediğin isteyerek çekilmez,
halbu ki ben senin yokluğunla varım,
ondan sımsıkı tutuyorum, bırakamıyorum,
çünkü senden arda bir tek o kaldı…
onu da kaybedemem ben…
zamanmış…
bilmezler ki zaman dedikleri göreceli,
senle bir asırım bir saniye, sensiz bir saniyem bir asır geliyor bana.
soruların tam ortasına çekiyorsun beni,
ayırt edemiyorum hayal mi gerçek mi…
hem varsın, hem yoksun,
göremiyorum ama hissediyorum…
saçamalık mıdır bu diyorum kendime,
yine cevapsız bırakıyorum kendimi,
belki de bu yüzden korkuyor insanlar benden…
nefes alıyorum ama nasıl yaşıyorum?
ben umutsuz bir çölde yolcu bekleyen hancı misali,
asırlar deviriyorum sensiz.
sonra bir bakıyorum,
sen gideli ancak bir saat olmuÅŸ,
o da belki…
ihanetlerim hep kendime oluyor o yüzden,
beklemekten sıkılıyorum,
sensizlik öldürüveriyor bazen,
ben sensizken ben olamıyor, kırıyorum herkesi ve her şeyi,
katili oluyorum kendimin,
sana da ihanet ediyorumdur belki de böyle zamanlarda…
seni kendime çeken benden uzaklaşıyorum…
iÅŸte bu yüzden de ‘nefesim’, senden önce gidemediÄŸim için özür dilerim…
sensizken de yaÅŸadığım için senden çok özür dilerim…